Kızıl İtalyan Tugayları





Kızıl İtalyan Tugayları (Kızıl Tugaylar, “Red Brigade”)

Kızıl Tugaylar (İngilizce: "Red Brigade", İtalyanca: "Brigate Rosse") 1970 yılında Alberto Franceschini, kız arkadaşı olan Margherita "Mara"Cagol ve Renato Curcio tarafından kurulan solcu militan bir örgüttür. Marksist Kızıl Tugaylar örgütünün amacı silahlı mücadele vererek devrimci bir devlet kurmak ve İtalya'yı Batı Bloğu'ndan çıkarmaktı.[1]

Kızıl Tugaylar 1968 yılında kurulmuştur. 1984 yılında iki fraksiyona ayrılmışlardır, biri (BR-PCC) Kızıl Tugaylar Komünist Muharipler Partisi, diğeri BR-UCC Kızıl Tugaylar Muharip Komünistler Birliği’dir. Komünist Muharipler Partisi 1987 Şubat’ında bir posta arabasını soyarak adını duyurmuş ve bu olayda iki polis öldürülmüştür. Muharip Komünistler Birliği de 1987 Mart’ında İtalya Uzay Silahları Genel Müdürü’nün öldürülmesi olayı ile sesini duyurmuştur.

Kızıl Tugaylar örgütü Marxist-Leninist ideolojiye sahip silahlı ve son derece tehlikeli bir örgüttür. Burjuva ve faşist olarak tanımladığı İtalya yönetimini yıkmayı amaçlamakta ve ABD’nin temsilciliklerini hedef seçmektedir.Yukarı

Örgüt 1970 yılında yaptığı eylemlerle İtalyan toplumunu derinden sarsmıştır. Daha sonraki yıllarda İtalyan Hükümeti’nin aldığı bir dizi önlemle örgüte ağır darbeler indirilmiştir. Örgütün hali hazırdaki potansiyel gücü ile İtalyan polisini ve Hükümeti’ni tehdide devam edeceği anlaşılmaktadır.[2]

2 haziran 1977 de, Il Giornale Nuovo gazetesinin direktörü bir Kızıl Tugay elemanı tarafından ayağından yaralandı. Bir önceki gün, Vittorio Bruno, Il Secolo XIX gazetesinin direktör yardımcısı Genova da bacağından vurulmuştu. Ertesi gün, devlet televizyonunun politik haberler yöneticisi Emilio Rossi ya piyango çıkmıştı.Bu saldırılar, kızıl tugayların « psikolojik savaşın aletleri »ne yürüttükleri kampanyanın dile gelmesiydi.[3]

1978 yılında İtalya "Hıristiyan Demokrat Partisi" (Democrazia Cristiana) başkanı ve İtalya başbakanı Aldo Moro'yu kaçırdılar ve öldürdüler. 1984'teki bölünmenin ardından iki fraksiyona ayrılan örgüt 1989'da Soğuk Savaş'ın bitimine kadar zorlukla ayakta kalabildi ve şu anda orijinal üyelerinden hiçbiri kalmamış zayıf bir örgüt konumundadır. 1970'ler boyunca Kızıl Tugaylar yaklaşık 14.000 şiddet eyleminden sorumlu tutulmuşlardır.

Örgütün sloganı "Bir kişiyi vur, yüz kişiyi eğit" olmuştur. Eylemlerine ufak çaplı kundaklama ve bombalamalarla başlayan örgüt 1974 yılından itibaren devletin kalbine saldırma stratejisini benimsemiştir. Bu plan dahilinde savcılar, yargıçlar, güvenlik güçleri, profesörler, teknokratlar hedef seçilmiş; birçok kişiye suikast yapılarak öldürülmüştür. Bu stratejinin ilk eylemi de 1974 yılında Cenova'da kaçırılan yargıç Mario Sossi olmuştur. İtalya çapında ses getiren bu eylemden sonra Mario Sossi serbest bırakılsa da Kızıl Tugaylar'ın eylemleri şiddetini arttırarak devam etmiştir.[1]

Örgüt, 1989 yılında İtalyan ve Fransız yetkililerin, birçok örgüt mensubunu tutuklamasından sonra pasifleşmiştir. Bununla beraber, 50’den daha az sayıda olduğu tahmin edilen silahlı aktif üyesi ile terörist kampanya, rastgele polislerin öldürülmesi ve Montedission Petrokimya Endüstrisi yöneticisi Giuseppe Taliercio gibi belirgin hedeflere saldırması ile faaliyetlerine devam etmektedir.Özellikle kundakçılık, cinayet, adam kaçırma ve bombalama gibi eylemlerle adını duyuran örgüt, tüm terörist yeteneklere de sahiptir. Örgüt aşırı sağcılara ve kendi düşüncesine zıt fikirde olan herkese karşı savaş açmıştır.Yukarı

Kızıl Tugaylar ilk hedef olarak gazetecileri hedef seçmiştir. İlk başta, suçlanan gazeteciler ayaklarından vurulmuş ancak, bu eylemleri Kasım 1977’de Turin’deki La Stampa gazetesinin yardımcı editörünün daha önce 3 defa vurulup, sonunda ölmesiyle son bulmuştur. Haber ajansına olaydan sonra açılan telefonda, Kızıl Tugaylar olayı üstlenmiş ve, “Hükümetin uşağı gazetecinin kendileri tarafından yargılanarak suçlu bulunup, cezasının infaz edildiği” söylenmiştir.

Örgütün Filistinlilerle önceden bazı bağlantıları varsa da, esas ilişkiye girdiği örgüt Baader-Meinhoff ve sempatizanlarıdır.

İtalyan güvenlik birimleri tarafından yürütülen seri operasyonlar neticesinde örgütün faaliyetlerinin, 1980’lerin başında marjinal düzeye indirilmesi, elemanlarının organize suçlara kayarak Sicilya Mafyası ve Ndragentha içerisinde yer almasına sebebiyet vermiştir. Hali hazırda, marksist leninist kökenli Türk terör örgütleri ile işbirliği içerisinde olduğu ve faaliyetlerinin TREVI’nin gizli oturumlarında yakinen incelenip, değerlendirildiği İtalyan makamları tarafından ifade olunmaktadır.

Son olarak, Mayıs 2001 ayı başlarında İtalya'da güvenlik güçlerince düzenlenen bir operasyonda Kızıl Tugaylara mensup 8 kişinin yakalandığı açıklanmıştır.[2]



Aldo Moro'nun Öldürülmesi

Kızıl Tugaylar'ın tartışmasız en çok ses getiren eylemi ise 1978 yılında Aldo Moro'nun kaçırılmasıdır. Moro'yu 55 gün rehin tuttuktan sonra isteklerinin yerine getirilmediğini öne sürerek kendisini öldürmüş, cesedini yol kenarına park etmiş bir aracın bagajına yerleştirmişlerdir.[1]

Aldo Moro’nun Komünist Partisini de içeren bir koalisyon kurma çabasında olduğu bilinmekte olup Moro`nun kaçırıldığı gün, İtalya parlamentosunda Hıristiyan Demokratlar’ın Komünist Parti ile işbirliğini öngören kritik bir oylama cereyan etmekteydi. Aldo Moro aleyhinde"komünistlerle iş çeviren" kişi propagandası yapılmış, diğer yandan Gladyo marifetiyle Kızıl Tugaylar`ın Moro`yu kaçırması sağlanmıştır.43 Aldo Moro’nun öldürülmesi olayı hakkında Gelli’nin 1976-81 döneminde sekreterliğini yapmış olan Nara Lazzerini, Moro’nun öldürüldüğü gün Gelli’nin odasına gelen iki kişinin “işin büyük kısmı tamam, şimdi tepkileri görelim” dedikleri, Gelli’nin yardımcısından çıkan dokümanlardan öğrenilmiştir.[4][5]

Aldo Moro cinayetinden sonra İtalya çapında güvenlik güçleri tarafından sürekli takip edilen Kızıl Tugaylar 80'li yılların başında yakalanan militanların itirafları sonucunda büyük ölçüde çökertilmiş, lider kadrosunun çoğu yakalanmıştır. 90'lı yıllara girilirken değişik fraksiyonlara ayrılan Kızıl Tugaylar etkinliğini büyük ölçüde yitirmiş, eylemleri yok denecek kadar azalmıştır.[1]

Kaynaklar

[1] tr.wikipedia.org/wiki/Kızıl_Tugaylar
[2] turkcebilgi.com/ansiklopedi/k%C4%B1z%C4%B1l_tugaylar
[3] Alfredo M. Bonanno, "La gioia armata", non-fides.fr/IMG/pdf/silahlinese-doc.pdf
[4] Willan, Philip, "Moro's ghost haunts political life", 9 Mayıs 2003 tarihli "the Guardian" gazetesi.
[5] UTSAM (Polis Akademisi, Araştırma Merkezleri Başkanlığı), "Gladyo: İtalyan Gizli Örgütlenmesi", 12 Şubat 2009.